Σε ποια σημεία διαφέρουν οι συνδικαλιστές από τις διοικήσεις του ΕΚΑΒ, των τελευταίων χρόνων

Του Φίλιππου Παπαστεργιόπουλου*

Τα τελευταία 20-25 χρόνια είναι ξεκάθαρο ότι το συνδικαλιστικό κίνημα ζει μια κρίση. Μπορούμε να κάνουμε πολλές διαπιστώσεις και ο καθένας να πει τη δική του εκδοχή για το θέμα. Δεν προσαρμόστηκε ο συνδικαλισμός στα νέα δεδομένα της επιστήμης, της αγοράς και των εργαζομένων; Προπαγάνδα από τα συστημικά ΜΜΕ; Διαπλοκή συνδικαλιστών και εξουσίας; Προσωπικά πιστεύω ότι είναι όλα μαζί με προεξέχουσα την εκδοχή ότι τα συστημικά ΜΜΕ - κομματικοί συνδυασμοί - επιχειρηματικά συμφέροντα, πολέμησαν το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα για να εμπεδωθεί στους εργαζόμενους μια μη αγωνιστική-απολιτικ κουλτούρα.

Θα προσεγγίσω το θέμα του συνδικαλισμού-διοικήσεων στον χώρο του ΕΚΑΒ μιας και τις τελευταίες μέρες το θέμα χτύπησε κόκκινο. Έχουμε τα γεγονότα που ανέδειξαν τη γύμνια του ΕΚΑΒ και την τραγική υποστελέχωση. Για να δούμε στο κομμάτι του ΕΚΑΒ, οι συνδικαλιστές τι ρόλο έπαιξαν; Θα μιλήσω για το κομμάτι που εκπροσωπώ εγώ, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού ΕΚΑΒ.

Στο χώρο του ΕΚΑΒ υπάρχουν αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία τα οποία ανήκουν σε δεύτερο βαθμό στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων ΕΚΑΒ. Έχουν ενεργό ρόλο, κάνοντας προτάσεις, καταγγελίες, συμμετέχουν σε επιτροπές του οργανισμού και έχουν καταθέσει προτάσεις και εισηγήσεις στο Κοινοβούλιο, υπουργεία, άλλους δημόσιους οργανισμούς.

Προσωπικά σε μια ποιοτική σύγκριση των διοικήσεων του οργανισμού και των συνδικαλιστικών οργάνων θα έβγαζα νικητή τους συνδικαλιστές. Γιατί;

1) Οι εργαζόμενοι διαχρονικά εισηγούνται μόνιμες προσλήψεις και καταγγέλλουν την υποστελέχωση διασωστών. Οι διοικήσεις προφασίζονται ότι τα δημοσιονομικά δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο και μάλιστα για να υποστηρίξουν την άποψή τους επικαλούνται στατιστικές που δείχνουν περιοχές με λίγα περιστατικά. Όλο αυτό βέβαια καταρρέει διότι σε κλίμακα επικράτειας η διοίκηση χρωστάει εκατοντάδες χιλιάδες ρεπό και άδειες που αυταπόδεικτα φαίνεται ότι το προσωπικό δεν φτάνει.

2) Οι εργαζόμενοι έχουν καταθέσει εισήγηση για τη δημιουργία σχολής ΔΙΑΣΩΣΤΩΝ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΩΝ σε τριτοβάθμιο επίπεδο, στα πλαίσια εκπαιδευτικής επάρκειας προηγμένων χωρών, το οποίο δεν έγινε ποτέ πράξη από τις τελευταίες κυβερνήσεις. Αντίθετα το 2014 η τότε κυβέρνηση, γράφοντας στα παλιά της παπούτσια, νομοθεσίες, εκπαιδευτική επάρκεια διασωστών, ΙΕΚ ΕΚΑΒ και άλλα πολλά, μετατάσσει με μόνο προσόν το δίπλωμα οδήγησης, εργαζόμενους από υπηρεσίες του δημοσίου, για μνημονιακές ανάγκες και με μια εκπαίδευση ελάχιστων ημερών, τους ανεβάζει στα ασθενοφόρα των επειγόντων. Ακόμη και σήμερα σε προσλήψεις μπορούν να προσλαμβάνονται μη διασώστες, ελλείψη αδειούχων-πιστοποιημένων διασωστών, αρκεί να έχουν επαγγελματικό δίπλωμα

3) Οργανισμός ΕΚΑΒ: Οι εργαζόμενοι έχουν συμμετάσχει σε όλες τις επιτροπές για τον νέο οργανισμό του ΕΚΑΒ, που είναι το νέο Γεφύρι της Άρτας, και εισηγούνται την ενσωμάτωση της ειδικότητας ΔΙΑΣΩΣΤΗΣ-ΠΛΡΩΜΑ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟΥ σε άρθρο του οργανισμού. Οι διοικήσεις αρνούνται πεισματικά να προχωρήσουν σε νέο οργανισμό εδώ και χρόνια, χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία και παρά ότι τους το επιβάλει η ελληνική νομοθεσία. Ναι, καλά καταλάβατε, αυτοί που παράγουν το κύριο έργο του ΕΚΑΒ δεν περιγράφονται στον οργανισμό ως η ειδικότητα που ορίζει η νομοθεσία για αυτά τα καθήκοντα.

4) Οι εργαζόμενοι καταθέτουν διαχρονικά αίτημα για ένταξη στα Β.Α.Ε. με μορφή ειδικού συνταξιοδοτικού και επίσημα η πολιτεία το αρνείται. Αποτέλεσμα, να βλέπουμε στα ασθενοφόρα ανθρώπους με περισσότερα από 60 χρόνια στην ηλικία ή επειδή είναι ανίκανοι να ασκήσουν τα καθήκοντα τους για πολλούς λόγους, να καταλήγουν σε αλλότρια καθήκοντα ή ακόμα και αργομισθίες εντός της υπηρεσίας, λόγω της μη ύπαρξης ειδικού συνταξιοδοτικού για τους διασώστες.

5) Μισθολόγιο: Οι εργαζόμενοι έχουν σαν αίτημα το ειδικό μισθολόγιο των διασωστών, παραμένουν όμως με απόφαση των κυβερνήσεων στο ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και ας είναι υπό ειδικό καθεστώς λειτουργίας σε περιόδους covid, υγειονομικών κρίσεων, επειγουσών και έκτακτων καταστάσεων και ας τους χρωστάνε περισσότερες από 100.000 μέρες αδειών.

Αυτά είναι, περιγραφικά, μερικά από τα πολλά σημεία που διαφέρουν τους συνδικαλιστές από τις διοικήσεις του ΕΚΑΒ των τελευταίων χρόνων. Αν με ρωτάτε για τα πέντε σημεία, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω απολύτως συντεχνιακό μόνο το πέμπτο που αναφέρεται στις αποδοχές των διασωστών, αλλά όχι άδικο.

Προσωπικά πιστεύω ότι αν είχαν εισακουστεί οι συνδικαλιστές σε κάποια από αυτά, σήμερα η κατάσταση θα ήταν αλλιώς.

Η τελική κρίση είναι στους πολίτες.

*Γραμματέας Οργανωτικού Πανελλήνιας Ομοσπονδίας

Προσωπικού ΕΚΑΒ και Πρόεδρος του Σωματείου

Εργαζομένων ΕΚΑΒ Ημαθίας

laosnews.gr