Στο «σπίτι» των διασωστών του ΕΚΑΒ Μαγνησίας βρέθηκε το TheNewspaper.gr, συνομίλησε με τον πρόεδρο των Εργαζομένων του ΕΚΑΒ Μαγνησίας, κ.Απόστολο Σαμαρά και σας παρουσιάζει τη ζωή ενός διασώστη που επιχειρεί στη Μαγνησία. Πως είναι να σώζεις ζωές; Ποιες οι δυσκολίες; Πως διαγράφεις μία δύσκολη ημέρα; Ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;
Ο κ.Σαμαράς μοιράστηκε μαζί μας τις εμπειρίες του, μας κοινοποίησε τις ανησυχίες του, ενώ η περιγραφή του για τα βαριά και κρίσιμα περιστατικά αλλά και το πως αντιδρούν οι συγγενείς του ασθενή είναι χαρακτηριστική.
Αναλυτικά τα όσα μας ανέφερε:
Πως πήρατε την απόφαση να γίνετε να διασώστης;
Την απόφαση την πήρα το 1989 σε ηλικία 22 ετών, είμαι ένας από τους πιο παλιούς διασώστες στο σώμα. Μου άρεσε να βοηθάω τον κόσμο από μικρός, ακόμη και τώρα το κάνω. Εάν περνάει κάτι από το χέρι μου, βοηθάω όπως μπορώ. Το 1989 έκαναν προσλήψεις στο ΕΚΑΒ, καταθέσαμε τα χάρτια, προσληφθήκαμε και πήγαμε στη Θεσσαλονίκη για να μας δουν. Περάσαμε μία ταχύρυθμη εκπαίδευση και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε. Τότε ήμασταν προσκολλώμενοι στο Νοσοκομείο, ήμασταν μεν διασώστες του ΕΚΑΒ, αλλά τότε ξεκινούσε να δημιουργείται ο Οργανισμός.
Μετά από λίγο καιρό, άνοιξε και σχολή για εκπαίδευση διασωστών, ΠΕΚΠΑ ονομαζόταν. Πήγα στη Ραφήνα, όπου και έγινε μία πλήρης εκπαίδευση. Στη συνέχεια δώσαμε εξετάσεις και κάναμε την πρακτική μας σε νοσοκομεία.
Ήταν τόσο δύσκολο όσο το φανταζόσασταν;
Όταν μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά, έχεις το αίσθημα ευθύνης που έχει ο κάθε πολίτης, για το εάν το κάνω σωστά. Παθαίνεις ένα σοκ ειδικά όταν είσαι καινούργιος, για παράδειγμα όταν καλείσαι για ένα σοβαρό τροχαίο, έναν διαμελισμό από τρένο. Βάζεις στο μυαλό σου ότι «εγώ έχω εκπαιδευτεί ότι η τελευταία ελπίδα αυτού του άνθρωπου που είναι κάτω είσαι εσύ και πρέπει να ξεχάσεις ότι είσαι ένας κοινός άνθρωπος. Όταν βάλεις στο μυαλό σου ότι είσαι εσύ και αυτός σου φέυγουν οι φόβοι και οι ανασφάλειες».
Όταν επιστρέφεις στο σπίτι;
Προσπαθείς να το αποβάλεις όταν γυρνάς στο σπίτι του, στην αρχή δεν μπορείς και το σκέπτεσαι. Με το πέρασμα του χρόνου όμως το αποβάλεις. Όταν συσσωρεύονται όλα τα περιστατικά, σε «τρώει». Το πιο δύσκολο στον διασώστη είναι όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα παιδάκι ή έναν δικό του άνθρωπο. Όταν καλείσαι να βοηθήσεις έναν δικό σου άνθρωπο «κολλάς», βγαίνει το συναίσθημα. Φορτίζεσαι. Εκείνη τη στιγμή πρέπει να αποβάλεις όλα και να σκεφθείς μόνο ότι πρέπει να τον βοηθήσεις.
Σε ό,τι έχει να κάνει με περιστατικά με μικρά παιδιά είναι επίσης δύσκολα. Το μικρό παιδί δεν σου μιλάει, δεν λέει πονάω «εδώ ή εκεί». Πρέπει να αρχίσεις να μαντεύεις ή να κάνεις κάποιες ερωτήσεις, να του κερδίσεις την εμπιστοσύνη.
Είστε πιο προσεκτικοί όταν πρόκειται για ένα περιστατικό με παιδί ή επιχειρείτε να το μεταφέρετε άμεσα στο νοσοκομείο;
Πάντα προσπαθείς να επιχειρήσεις στο σημείο του συμβάντος ότι μπορούμε να το κάνουμε εκεί και στη συνεχεία φυσικά να βοηθήσουμε τον ασθενή μέσα στο ασθενοφόρο έως να φθάσουμε στο Νοσοκομείο. Όταν χρειάζεται ενημερώνουμε για αναμονή, προκειμένου να ετοιμαστούν.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο περιστατικό για έναν διασώστη;
Το πιο δύσκολο περιστατικό είναι το τροχαίο. Πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα σε λίγη ώρα. Στην ανακοπή για παράδειγμα έχεις ένα πρωτόκολλο και το ακολουθείς. Στο τροχαίο πρέπει να κινητοποίησεις, να σταματήσεις την αιμορραγία, να τοποθετήσεις τον τραυματία στο φορείο.
Φθάνετε στο σημείο αλλά ο ασθενής ή ο τραυματίας δεν καταφέρνει να κρατηθεί στη ζωή. Πως το διαχειρίζεστε; Λέτε δεν τον πρόλαβα; Έπρεπε να έρθω πιο γρήγορα;
Δεν υπάρχει δεν το πρόλαβα, εσύ κάνεις το πρωτόκολλο. Κάνεις κάρπα, βάζεις τον απινιδωτή, ελέγχεις τα ζωτικά στοιχεία. Ο άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται, σύμφωνα το πρωτόκολλο πρέπει να του δώσεις τις πρώτες βοήθειες για είκοσι λεπτά στον τόπο του συμβάντος. Ο διασώστης παρότι το βλέπει δεν μπορεί να διαπιστώσει τον θάνατο. Τον βλέπεις, ενημερώνεις τον συγγενή ότι ο άνθρωπος έχει «φύγει» και τον μεταφέρεις στο Νοσοκομείο.
Κεφάλαιο συγγενείς…Πως αντιδράνε; Σας ρίχνουν ευθύνες; «Αμά ερχόσασταν πιο μπροστά θα ζούσε»
Δεν δίνεις σημασία στον συγγενή, μπορεί να σου πει πενήντα πράγματα. Να σου κάνει επίθεση. Έρχεσαι στη θέση του, ότι χάνει έναν δικό του άνθρωπο. Κυρίως όταν είναι νέα άτομα. Δεν μιλάς. Στην εποχή μας έχουμε πολλές ανακοπές από δικά μας άτομα. Δεν λες καν εάν έχει «φύγει». Παραλαμβάνεις τον ασθενή και τον μεταφέρεις στο Νοσοκομείο. Στις περιπτώσεις με ηλικιωμένα άτομα, οι συγγενείς το περιμένουν, ξέρουν πάνω-κάτω ότι κάποτε θα συμβεί. Εκεί τους το λες, ανάλογα και με το κλίμα που αντιμετωπίζεις όταν μπαίνεις μέσα στο σπίτι.
Κύριε Σαμαρά είμαστε εσχάτως στο 2023…Γιατί να γίνει ένα νέο παιδί διασώστης;
Eμείς μεγαλώνουμε, πρέπει να υπάρξει συνέχεια. Ο νέος άνθρωπος πρέπει να γίνει διασώστης για να βοηθάει τον κόσμο στη δύσκολες στιγμές. Αυτός είναι ο λόγος.
Ο διασώστης αμείβεται όπως του αρμόζει σύμφωνα με τα όσα προσφέρει στην κοινωνία;
Όχι σε καμία περίπτωση. Ο πρώτος μισθός που παίρνει ένας διασώστης είναι περίπου στα 700 ευρώ. Ένας διασώστης με προϋπηρεσία έχει μεγαλύτερο μισθό, από αυτόν που σας προανέφερα. Κανένας νοσηλευτής δεν λαμβάνει το μισθό που πρέπει. Να φανταστείτε ότι εμείς δεν έχουμε βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα. Οι επικουρικοί έχουν διότι ασφαλίζονται στο ΙΚΑ. Εμείς οι μόνιμοι επειδή είμαστε στο Δημόσιο δεν έχουμε. Αυτό παλεύουμε χρόνια τώρα. Είμαστε κάθε μέρα στην αρρώστια, στο άγχος, στα αίματα αλλά…
Στην περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού τι άλλαξε για εσάς; Πως τη διαχειριστήκατε;
O κορωνοϊός για εμάς ήταν κάτι τελείως άγνωστο για εμάς. Πηγαίναμε βήμα-βήμα. Είχαμε τα μέτρα προστασίας. Ντυνόμαστε δεν ντυνόμαστε (ειδική στολή), έχει δεν έχει κορωνοϊό το περιστατικό. Είχαμε αρκετές δωρεές σε μάσκες, γάντια, στολές από επιχειρηματίες της πόλης και από βουλευτές. Ήταν μία δύσκολη και άγνωστη κατάσταση για εμάς.
Φοβόσασταν;
Υπήρχε ο φόβος, αλλά φυσικά δεν μπορείς να αρνηθείς. Αυτό που σε καλεί χρειάζεται τη βοήθεια σου. Λαμβάνεις τα μέτρα του είχε αποφασίσει ο ΕΟΔΥ και πας. Αρκετοί συνάδελφοι κόλλησαν. Μάλιστα ένας συνάδελφος σε μικρή ηλικία που είναι και αθλητικός τύπος, νόσησε βαριά. Πλέον είμαστε πιο ενημερωμένοι και ξέρουμε τι να κάνουμε.
Εξοπλισμός, οχήματα και συνθήκες εργασίας. Ποια είναι η κατάσταση και τι αναμένεται να γίνει;
Έχουμε καθηλωμένα οχήματα από μηχανικές βλάβες. Στον Βόλο δεν είχαμε συνεργείο για να πηγαίνουμε τα αυτοκίνητα και σε τυχόν ζημιές τα οχήματα καταφερόντουσαν στην υπόλοιπη Θεσσαλία με οδική βοήθεια. Πλέον έχουμε μία επικοινωνία με ένα συνεργείο της πόλης και πιστεύω ότι αυτή η συνεργασία θα ευοδώσει. Μετά τις δωρεές του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», παραλάβαμε τρία νέα οχήματα. Ο υπόλοιπος στόλος είναι απαρχαιωμένος, τα τελευταία τα λάβαμε το 2004. Έχουμε αυτοκίνητο που είναι από το 1996. Τα οχήματα έχουν 500.000 χιλιόμετρα.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τον εξοπλισμό είναι στάνταρ. Εμείς εδώ στον Βόλο κάναμε στην προηγούμενη θητεία μου μία καινοτομία. Κάναμε ηλεκτρικές καρέκλες με ερπύστριες. Μας τις έκανε δωρεά η Κτηνοτροφική Αλμυρού. Οι άνθρωπος ήταν πολύ θετικός παρά το μεγάλος κόστος και μας βοήθησε απεριόριστα. Ο εξοπλισμός αυτός για παράδειγμα είναι προαιρετικός αλλά ανοίξαμε τις πόρτες για όλη την Ελλάδα. Πήρε η Κρήτη και τα νησιά τέτοιες καρέκλες. Τα οχήματα που είναι σε άρτια κατάσταση είναι πέντε αλλά θα έπρεπε να ήταν δέκα βάσει των αναγκών. Παράλληλα ο αριθμός των εργαζομένων που έχουμε στο ΕΚΑΒ δεν επαρκεί. Είμαστε 42, από τους οποίους οι 11 είναι επικουρικοί. Μία πόλη σαν τον Βόλο με 30 μόνιμους για μία πόλη που μαζί με τον τουρισμό μπορεί να φθάνει και τις 200.000 δεν επαρκούν. Οι επικουρικοί για εμένα δεν πρέπει να φύγουν πότε. Εάν φύγουν οι επικουρικοί θα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα, θα βλέπουμε καθυστερήσεις τύπου Αθήνας (μία ώρα). Αξίζει να σημειωθεί ότι έχουμε και τις διακομιδές σε άλλες πόλεις.
Όταν κινήστε στον δρόμο με το ασθενοφόρο υπάρχει η κατάλληλη οδική συμπεριφορά από τους πολίτες; Γνωρίζουν πώς να κινηθούν για παράδειγμα όταν κάνετε χρήση σειρήνας;
Παλαιότερα είναι πολύ πιο δύσκολα, πλέον οι οδηγοί που είναι πιο νέοι σε ηλικία έχουν καλύτερη οδική συμπεριφορά όταν περνάει ένα ασθενοφόρο με προτεραιότητα. Οι ασυνείδητοι υπάρχουν παντού. Κάποια μπαίνουν σφήνα στα ασθενοφόρα για να περάσουν πιο γρήγορα όταν έχει κίνηση. Πολλές φορές και οι συγγενείς κολλάνε από πίσω από το ασθενοφόρο. Τους λέμε να το αποφεύγουν για υπάρχει περίπτωση να χτυπήσουν και αυτοί, τους αναφέρουμε ότι δεν μπορούμε την ώρα της έκτακτης μεταφοράς του περιστατικού το μυαλό μας και σε αυτούς. Η Ιάσονος είναι πολύ μεγάλο θέμα για εμάς ειδικά το βράδυ με τα διπλοπαρκαρισμένα δεν περνάει ούτε πατίνι!
Λίγα λόγια για το πλωτό ασθενοφόρο που επιχειρεί στις Σποράδες
Το πήρε η Περιφέρεια μετά από ενέργειες του Σωματείου μας και είναι πολύ σημαντικό. Είναι μία πλωτή κινητή μονάδα. Έχει απινιδωτές, μπορεί να διασωληνώσει. Ο κόσμος των Σποράδων νιώθει και είναι πιο ασφαλής.
Για τα Κέντρα Υγείας της Μαγνησίας
Πρέπει να εξοπλιστούν με άτομα, η Ζαγορά έχει τρία. Το Βελεστίνο έχει τέσσερα άτομα. Δεν επαρκούν. Ένα ασθενοφόρο για να λειτουργήσει σε 24ωρη βάρδια μαζί με τα ρεπό και τις άδειες θέλει 10 άτομα. Έξι είναι μόνο στη βάρδια. Να πηγαίνουν οι διασώστες με μπλοκάκι δεν είναι λύση. Στη Ζαγορά ήταν τρία παιδιά και στο δίμηνο πάνω αποχώρησαν. Εμείς έχουμε κάνει τις κρούσεις μας. Έχουμε στείλει στην Αθήνα τα απαραίτητα έγγραφα. Λέμε ότι σε αυτές τις περιοχές πρέπει να γίνουν Βάσεις, όπως πχ έγινε στη Λάρισα. Όταν ένα Κέντρο Υγείας γίνεται Βάση του ΕΚΑΒ, εξοπλίζεται με εκπαιδευομένους διασώστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου