Μπορεί το θέμα να αναδείχθηκε με την απώλεια της ζωής του Ερμή Θεοχαρόπουλου στα Τζουμέρκα τον περασμένο Ιανουάριο, ωστόσο σε κάθε περιστατικό, ακόμη και σε αυτά που έχουν αίσια έκβαση, προκύπτουν ζητήματα, που δείχνουν ότι υπάρχουν ανεπάρκειες και στρεβλώσεις, ικανές να στοιχίσουν ανθρώπινες ζωές. Όπως ακριβώς συνέβη στην περίπτωση του Ερμή, ο οποίος υπέκυψε στα τραύματά του, περιμένοντας για ώρες να φτάσει το ελικόπτερο για να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο.
Χαρακτηριστικά είναι όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας μετά την πρόσφατη επιχείρηση, που οργανώθηκε στην Αστράκα για την παραλαβή ενός αναρριχητή, ο οποίος τραυματίστηκε στο πόδι και στο κεφάλι μετά από πτώση του από βράχο.
Το ατύχημα σημειώθηκε στις 2.20 το μεσημέρι, με τον αναρριχητή να μεταφέρεται τελικά στο νοσοκομείο λίγο πριν πέσει το σκοτάδι. Ωστόσο, η καθυστέρηση είναι το ελάχιστο μπροστά σε αυτά που αναφέρει ο διεθνής οδηγός βουνού Χρήστος Μπελογιάννης, ο ένας από τους δύο ανθρώπους, που βρέθηκε κοντά στον τραυματία και τη σύντροφό του, ειδικά από τη στιγμή που στο σημείο που βρισκόταν αρχικά ο αναρριχητής, ήταν αδύνατη η προσέγγιση του συγκεκριμένου τύπου ελικοπτέρου και έπρεπε να μεταφερθεί σε άλλο σημείο.
Το πρώτο έχει να κάνει με το ότι η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν μπορούσε να ζητήσει τη συνδρομή ελικοπτέρου, αλλά έπρεπε το αίτημα να γίνει από τους ίδιους μέσω του 112, προκειμένου να διαβιβαστεί στην Πολεμική Αεροπορία. Το δεύτερο είναι η άρνηση της Πολεμικής Αεροπορίας να επιβιβάσει στο ελικόπτερο τους άνδρες της ΕΜΑΚ και να τους μεταφέρει σε κοντινό σημείο, ώστε να γίνει σε μικρότερο χρόνο η μεταφορά του τραυματία σε σημείο, που θα μπορούσε να τον παραλάβει το Super Puma. «“Αυτό δε γίνεται”, ήτανε η απάντηση. Κι όταν ρώτησα, μα γιατί δε γίνεται, η απάντηση ήτανε πιο αφοπλιστική, “Δε γίνεται”», περιγράφει ο Χρ. Μπελογιάννης στο «χρονικό» του, που δημοσίευσε στο facebook, μην μπορώντας να εξηγήσει γιατί η Πολεμική Αεροπορία δε διευκόλυνε την ΕΜΑΚ για να διευκολύνει αυτή αργότερα το ελικόπτερο.
Το τρίτο σημείο έχει να κάνει με τον τρόπο, που έγινε η διάσωση. Όπως αναφέρει, ο αναρριχητής τραβήχτηκε στο ελικόπτερο με διασωστικό σωσίβιο, λες και επρόκειτο για άνθρωπο που είχε πέσει στη θάλασσα και όχι για τραυματία από πτώση στο βουνό, με τραύματα που εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαν να αξιολογηθούν. «Ο διασώστης που κατέβηκε, αρνήθηκε να κλιπάρουμε πάνω του ή στο βίντσι τον τραυματία. Αντιθέτως χρησιμοποίησε το διασωστικό σωσίβιο, περνώντας το κάτω από τα χέρια του τραυματία και τον σήκωσε με αυτό στην ουσία ανασφάλιστο. Προφανώς, όπως υποστηρίζουν σωστά πολλοί, δεν κατέβηκε φορείο και ούτε καν μπήκε κολάρο. Θα μπορούσα να σκεφτώ ως δικαιολογία την δραματική έλλειψη χρόνου και την απλουστευτική λογική ότι αφού έφτασε μέχρι εδώ χωρίς κολάρα και νάρθηκες, τι θα πάθει για 5 μέτρα κρέμασμα. Όμως άλλα λένε τα πρωτόκολλα», σημειώνει ο Χρ. Μπελογιάννης.
Τέλος, πρέπει να αναφερθεί και ένα θετικό σημείο. Μέσα στο ελικόπτερο υπήρχε γιατρός, ο οποίος επαναξιολόγησε την κατάσταση του τραυματία μέχρι το ελικόπτερο να φτάσει στο αεροδρόμιο και να γίνει η παραλαβή του από ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, ώστε στη συνέχεια να φτάσει στο νοσοκομείο (άλλο ένα μείον στη διαδικασία).
Και καταλήγει ο οδηγός βουνού: «Η “διάσωση” στην Ελλάδα (εκτός από τη θαλάσσια ίσως) δεν είναι μια οργανωμένη διαδικασία, που αξιοποιεί τους καλύτερους και πιο πρόσφορους πόρους (κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό). Θέλετε να είναι τα πρωτόκολλα της κάθε υπηρεσίας, θέλετε να είναι η ευθυνοφοβία, θέλετε να είναι η περιχαράκωση και το τουπέ της κάθε υπηρεσίας (όπως ψιθυρίζεται) ότι αυτοί είναι οι καλύτεροι, θέλετε το ελλιπές και ανεπαρκές θεσμικό πλαίσιο. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου