Σάββας Ρομπόλης: Η πρόταση της ΝΔ για το Ασφαλιστικό υπερβαίνει και αυτή της τρόϊκα!

Η Νέα Δημοκρατία αντιγράφει τις απόψεις της σχολής του Σικάγου (M.Friedman) και τις προτάσεις του χρεοκοπημένου και αποτυχημένου συστήματος Πινοσέτ, υπερβαίνοντας ακόμη και τις προτάσεις της Τρόϊκας στην Ελλάδα, σημειώνει σε συνέντευξή του στην Αυγή της Κυριακής ο ομότιμος καθηγητής του Πάντειου Πανεπιστημίου Σάββας Ρομπόλης.

Η ΝΔ δυσφημεί το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στην χώρα μας με τη διατύπωση «ότι το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα εξαντλεί τα όρια του», αποδεικνύεται ότι παραγνωρίζεται η ρήση του Αϊνστάιν ότι «τα λάθη του παρελθόντος είναι η γνώση του μέλλοντος» που η χώρα μας και ο λαός της γνώρισε και γνωρίζει ακόμη, καταβάλλοντας με το πιο ακριβό τίμημα τη δυσφήμιση της ελληνικής οικονομίας και την επιβολή των Μνημονίων, αναφέρει ο κ. Ρομπόλης.
«Με την πρότασή της», τονίζει «εισάγει κατά θεσμοποιημένο τρόπο την διαρκή αβεβαιότητα στους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους για το παρεχόμενο επίπεδο των συνταξιοδοτικών παροχών, εφόσον προτείνει ότι τα ποσά της εθνικής και της ανταποδοτικής σύνταξης θα είναι κυμαινόμενα».

Ακολουθεί η συνέντευξη του κ. Ρομπόλη στην Αυγή της Κυριακής και τον Ανδρέα Πετρόπουλο

 

Είδατε κάποιο νέο στοιχείο στην πρόταση της ΝΔ για το Ασφαλιστικό ή επαναλμβάνει όσα είχε παρουσιάσει πρόσφατα;

Και με την δημόσια ανακοίνωση της πρότασης της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (ΣΚΑ) στην χώρα μας, η οποία φέρει τον τίτλο «σύμπραξη του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα στην επικουρική ασφάλιση», ουσιαστικά και ανησυχητικά θα έλεγα, αποπειράται να χορηγήσει στις ασφαλιστικές εταιρείες την υποχρεωτικότητα στην επικουρική ασφάλιση.
Το νέο στοιχείο είναι ότι συρρικνώσει τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στην χώρα μας με μία Ultra-Νεοφιλελεύθερη επιλογή, αντιγράφοντας τις απόψεις της σχολής του Σικάγου (M.Friedman) και τις προτάσεις του χρεοκοπημένου και αποτυχημένου συστήματος Πινοσέτ, υπερβαίνοντας ακόμη και τις προτάσεις της Τρόϊκας στην Ελλάδα.

Πάντως στην ΝΔ ισχυρίζονται ότι προτείνουν ένα μεικτό σύστημα και δημόσια ασφάλιση και ιδιωτική, καθώς εκτιμούν ότι το ισχύον σύστημα έχει εξαντλήσει τα όριά του.

Νομίζω ότι η πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε εννοιολογικούς και θεωρητικούς όρους συγχέει τη κοινωνική ασφάλιση με την αποταμίευση, τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα και τις συνταξιοδοτικές παροχές με τα ασφαλιστικά προϊόντα, την οικονομική βιωσιμότητα και την κοινωνική αποτελεσματικότητα με την κερδοφορία και την αναλογικότητα εισφορών-παροχών με την κοινωνική και τη διαγενεακή αλληλεγγύη.
Επίσης θα έλεγα ότι σε πολιτικούς και κοινωνικούς όρους δυσφημώντας και κινδυνολογώντας για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στην χώρα μας με τη διατύπωση «ότι το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα εξαντλεί τα όρια του», αποδεικνύεται ότι παραγνωρίζεται η ρήση του Αϊνστάιν ότι «τα λάθη του παρελθόντος είναι η γνώση του μέλλοντος» που η χώρα μας και ο λαός της γνώρισε και γνωρίζει ακόμη, καταβάλλοντας με το πιο ακριβό τίμημα τη δυσφήμιση της ελληνικής οικονομίας και την επιβολή των Μνημονίων.
Σε κοινωνικο-ασφαλιστικούς όρους η συγκεκριμένη πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης εισάγει κατά θεσμοποιημένο τρόπο την διαρκή αβεβαιότητα στους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους για το παρεχόμενο επίπεδο των συνταξιοδοτικών παροχών, εφόσον προτείνει ότι τα ποσά της εθνικής και της ανταποδοτικής σύνταξης θα είναι κυμαινόμενα αφού συνδέονται με τις αντοχές της οικονομίας και τη διαγενεακή αλληλεγγύη.

Έχει μετρηθεί αυτό πόσο θα κοστίσει και ποιός θα καταβάλλει το κόστος της μετάβασης στο νέο σύστημα;

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ιστορία των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης η συγκεκριμένη αβεβαιότητα δεν συναντάται διεθνώς από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Σε οικονομικούς όρους, η μετάβαση αυτή από την δημόσια επικουρική ασφάλιση στην ιδιωτική κερδοσκοπική ασφάλιση (ασφαλιστικές εταιρείες) δημιουργεί ένα κόστος μετάβασης, που σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα μας, θα προσεγγίσει τα 55 δις ευρώ για την επικουρική ασφάλιση κατά τα επόμενα 25 χρόνια, το οποίο θα αντιστοιχεί σε ετήσια δαπάνη της τάξης του 1% του ΑΕΠ και 118 δις ευρώ για την κύρια ασφάλιση, το οποίο θα αντιστοιχεί σε ετήσια δαπάνη της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ.
Δηλαδή συνολική ετήσια δαπάνη της τάξης του 2,5% του ΑΕΠ. Στις συνθήκες αυτές, είναι προφανές ότι ανατρέπεται η δημοσιονομική ισορροπία της ελληνικής οικονομίας, δεδομένου ότι εάν αναφερθούμε μόνο στο κόστος μετάβασης στην επικουρική ασφάλιση που αντιστοιχεί σε ετήσια δημόσια δαπάνη της τάξης του 1% του ΑΕΠ, θα αναλάβει, σύμφωνα με την πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να χρηματοδοτήσει το κράτος.
Από την άποψη αυτή γεννιέται το ερώτημα ποιος κρατικός προϋπολογισμός και ποιος φορολογούμενος θα πληρώσει αυτό το ετήσιο κόστος μετάβασης; Επιπλέον αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος μετάβασης, μεταξύ των άλλων, σύμφωνα με την διεθνή εμπειρία, ήταν αυτό που οδήγησε στην χρεοκοπία (π.χ. Χιλή, ΑΙG στις ΗΠΑ, Ασπίς Πρόνοια, κ.λ.π) σε διάφορες χώρες που εφαρμόστηκε το συγκεκριμένο σύστημα που προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση, μεταφέροντας μετά από μερικά χρόνια το κόστος (έλλειμμα) μετάβασης στο δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.

Νομίζω ότι συμπληρωματικά προς την συγκεκριμένη πρόταση είναι και αυτή που διατυπώθηκε από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα που αφορά στη διαχείριση των ατομικών λογαρισμών. Θυμίζει νομίζω παλαιότερες πρακτικές που είχαν χαρακτηριστεί ως φαινόμενο "καζινοκαπιταλισμού". Συμφωνείτε;

Θέλω πρώτα να σημειώσω ότι η χρηματοδότηση από το κράτος, κατά την πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα συντελεσθεί με αύξηση της φορολογίας, ή με αύξηση των εισφορών ή με μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών ή με συνδυασμό και των τριών επιλογών, αφήνοντας στο απυρόβλητο την συντελούμενη κερδοφορία των ασφαλιστικών εταιρειών. Κι΄αυτό γιατί οι ατομικοί λογαριασμοί ασφάλισης και η διαχείριση των πόρων τους σε συνθήκες κερδοσκοπίας και καζινοκαπιταλισμού ενέχουν σοβαρούς κινδύνους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να εγγυηθούν τις θεμελιώδεις αρχές (καθολικότητα, κοινωνική αλληλεγγύη και συλλογική χρηματοδότηση, επάρκεια και προβλεψιμότητα των παροχών, εγγύηση των παροχών από το κράτος, ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, οικονομική βιωσιμότητα και σταθερότητα των παροχών, διαφάνεια και ορθολογική-συνετή διαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων, κ.λ.π) ενός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.