Με ένα μακροσκελές άρθρο ο διασώστης του ΕΚΑΒ Ρόδου, Παναγιώτης Σπανός, περιγράφει πώς οι ΕΚΑΒ-ίτες από πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης μετατράπηκαν σε… οδηγούς ταξί και πώς αυτή η παράδοξη εξέλιξη κοστίζει ανθρώπινες ζωές.
«Χρειάστηκε κάποιος χρόνος για μένα ώστε να συνειδητοποιήσω ότι έχουμε χάσει τον πόλεμο.
Στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της μέχρι τώρα παρουσίας μου στο ΕΚΑΒ, πραγματικά πίστευα ότι η δουλειά μου ως άτομο στην αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης ήταν υψίστης σημασίας για τους πολίτες και τους φορολογούμενους αυτής της τόσο ταλαιπωρημένης χώρας. Αυτό μέχρι να καταλάβω και να νιώσω στο πετσί μου το πόσο απαξιωτικά μας αντιμετωπίζουν οι ίδιοι αυτοί πολίτες αλλά και γενικά η πολιτεία.
Από πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης μετατραπήκαμε σε οδηγούς ταξί!
Με κάποιο τρόπο, το ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΜΕΣΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ – 166 έχει μετατραπεί σε ένα κοινωνικοποιημένο πρόγραμμα μεταφοράς, που δίνει το δικαίωμα στους πολίτες να χρησιμοποιούν τους πόρους που διατίθενται ανάλογα με τη διάθεσή τους, το δικαίωμα να καλούν χωρίς πραγματικό λόγο τους εκπαιδευμένους και ευγενικούς επαγγελματίες υγείας στα σπίτια τους, στις θέσεις εργασίας τους, ή οπουδήποτε μπορεί να βρίσκονται.
Φυσικά, η υπηρεσία μου θα μπορούσε να χρεώσει όσους απαιτούν τις υπηρεσίες μου για ψύλλου πήδημα αλλά αυτό είναι κάτι που θα μας βγάλει από το θέμα μας.
Και εμείς, οι πάροχοι προνοσοκομειακής περίθαλψης, μετά χαράς, οδεύουμε προς την καταστροφή.
Είναι πολύ πιο εύκολο να υποκύψεις και να μεταφέρεις τα άτομα που σε καλούν παρά να διαπληκτιστείς, να εξηγήσεις, να επιπλήξεις, ή να αρνηθείς τη μεταφορά. Είναι ένα παιχνίδι που παίζουμε συνεχώς, και το οποίο βάπτισα ως "απλά να βγει η βάρδια”
Ενενήντα τοις εκατό των κλήσεων είναι μη έκτακτης ανάγκης. Από αυτό το 90 τοις εκατό, ίσως οι μισές πιθανότατα θα είχαν πραγματικά κάποια ωφέλεια από κάποια επαγγελματική ιατρική αξιολόγηση και θεραπεία, ΟΜΩΣ θα μπορούσαν να βρουν τα μέσα για να λάβουν την θεραπευτική αγωγή που επιθυμούν από μόνοι τους.
Οι άλλες μισές θα ήταν εξίσου ασφαλείς εάν άνοιγαν απλά το ντουλάπι πρώτων βοηθειών του σπιτιού τους και χρησιμοποιούσαν ασπιρίνη, κάποιο αναλγητικό φάρμακο ή έναν επίδεσμο.
Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες η τεράστια προσπάθεια των διασωστών έχει οφέλη στην γενική υγεία και ευημερία αυτών που την χρειάστηκαν.
Φυσικά, πολλοί πιστεύουν ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να παρέχει αυτά τα πράγματα.
Τα τοπικά φαρμακεία χρεώνουν τον επίδεσμο, αλλά το 166 ΟΧΙ, θα πρέπει να είναι αρκετά χαζός κάποιος για να πληρώσει τον λογαριασμό.
Εδώ είναι μερικά τυχαία παραδείγματα κλήσεων στα οποία ανταποκρινόμαστε κάθε μέρα, παντού:
Οι κράμπες μου είναι “οδυνηρές”
Δοκίμασα ασετόν και με τρώει η γλώσσα μου.
Χώρισα με το αγόρι μου και αισθάνομαι λυπημένη.
Είμαι κουρασμένος.
Πήρα κάποιες βιταμίνες και τώρα δεν μπορώ να σταματήσω να κλωτσάω τον τοίχο.
Το Oxycontin (οξυκωδόνη) δεν επενεργεί!
Το δόντι μου πονάει.
Χρειάζομαι σμίκρυνση μαστού.
“Νομίζω” ότι χτύπησα.
Είχα έναν εφιάλτη και είμαι φοβισμένος, πραγματικά ένιωσα άσχημα.
”Τα Ασθενοφόρα είναι μόνο για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Σκέψου πριν καλέσεις!!!”
Αυτά τα παραδείγματα δεν είναι τίποτα νέο για όσους από εμάς βρισκόμαστε στα χαρακώματα και έχουμε σταματήσει πια να διαμαρτυρόμαστε. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα πόσο δύσκολο είναι να διεκπεραιωθούν αυτά τα περιστατικά.
Όταν οι πόροι σπαταλώνται και πραγματικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης συμβαίνουν, άνθρωποι πεθαίνουν. Είναι διασκέδαση και παιχνίδι να μεταφέρεις ανθρώπους στο νοσοκομείο με ένα προηγμένο όχημα υποστήριξης της ζωής επειδή απλά πονάνε τα πόδια τους – έως ότου συμβεί η καρδιακή ανακοπή, ενώ είσαι απασχολημένος με ένα μη επείγον περιστατικό.
Ενώ τα πληρώματα τρέχουν από το ένα σημείο στο άλλο σαν ηλίθιοι, φροντίζοντας ανθρώπους που δεν είχαν καμία δουλειά να καλέσουν το 166, άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν, και αυτό είναι ένα γεγονός.
Είναι απολύτως παράλογο το πώς επιτρέπουμε σε τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού να σπαταλάει ζωτικούς πόρους μας.
Μια δημοφιλής απάντηση στο πρόβλημα είναι να προσθέσετε περισσότερους πόρους για να ανταποκριθείτε στο καταχρηστικό κοινό.
Μια κοινή καταγγελία που ακούγεται συνεχώς μεταξύ των καταπονημένων διασωστών και του παραϊατρικού προσωπικού είναι ότι «χρειαζόμαστε περισσότερα πληρώματα.”
Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε λιγότερα πληρώματα που να ανταποκρίνονται σε λιγότερες κλήσεις. Στην Ελλάδα μας όμως, οι διασώστες είμαστε ήδη τόσο μα τόσο λίγοι αριθμητικά».
Ο ίδιος περιγράφει, σε άλλο άρθρο του, έναν χαρακτηριστικό διάλογο μεταξύ υπεύθυνου βάρδιας του τηλεφωνικού κέντρου του ΕΚΑΒ Ρόδου και υπαλλήλου υποδοχής μεγάλου ξενοδοχείου:
– ΕΚΑΒ Ρόδου, παρακαλώ
– ΘΕΛΩ ένα ασθενοφόρο
– Παρακαλώ, περιγράψτε μου τι έχει συμβεί
– Μια πελάτισσα χτύπησε χαμηλά στο πόδι…στην παραλία – Από που παίρνετε τηλέφωνο;
– Από το ξενοδοχείο ….
– Που βρίσκεται η τραυματίας τώρα;
– Στο δωμάτιό της!!!
– Δηλαδή μπορεί να μετακινηθεί
– Δεν ξέρω, δεν την είδα!!
– Σας παρακαλώ, επειδή αυτή τη στιγμή τα δύο ασθενοφόρα επιχειρούν, θα μπορούσατε να πάτε να δείτε τι ακριβώς συμβαίνει και να με ειδοποιήσετε; Αν μπορεί να μπει σε ταξί, από τη στιγμή που μπορεί να μετακινηθεί, θα ήταν ευχής έργο. Η φωνή της υπάλληλου υποδοχής αλλάζει, γίνεται τραχιά, πιο έντονη, απειλητική, τρομαχτική…
–Ακούστε κύριε, θα το πληρώσετε εσείς το ταξί; Εμένα τα πρακτορεία μου είπαν να καλώ ασθενοφόρο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου