Οι (δήθεν) εκπρόσωποι!!!

Τις προάλλες, ο Αντιπρόεδρος του ΕΚΑΒ, κος Μ. Μυλωνάς, μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό της Θεσσαλίας, δήλωσε ότι, οι συνδικαλιστές δεν εκπροσωπούν τους εργαζόμενους. Δεν το διατύπωσε με ευκρίνεια και δεδομένων των συνθηκών (δυο δημοσιογράφοι να τον διακόπτουν) δεν το επεξήγησε με επάρκεια, με αποτέλεσμα να υπάρξει θύελλα αντιδράσεων και να γίνει ένας μικρός χαμός.

Το γεγονός έχει πλέον ξεχαστεί, οπότε είναι καιρός να αναφερθώ. Σ' αυτό που είπε ο κος Αντιπρόεδρος έχει 100% δίκιο. Και εξηγούμαι.

Ο συνδικαλιστής, εκλέγεται πάνω σε συγκεκριμένη ατζέντα, ή πάνω σε καμία ατζέντα. Δεν εκπροσωπεί τον εργαζόμενο επί παντός (πχ δεν μπορεί να μιλήσει εκ μέρους των εργαζομένων για τον διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας) και οπωσδήποτε δεν εκλέχτηκε να κάνει αντιπολίτευση. Εκλέχτηκε από επαγγελματίες, για να προωθήσει μία σειρά θεσμικών (στην πλειοψηφία τους) ζητημάτων. Οι μη επαγγελματίες (από σπόντα, ή εκ του παραθύρου εισελθόντες στο ΕΚΑΒ), τον εξέλεξαν για το ρουσφέτι και τα οικονομικά θέματα. Ότι βάλουμε στην τσέπη.

Η αλήθεια είναι μία και ισχύει δεκαετίες τώρα. Μόλις εκλεγεί ο συνδικαλιστής, δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλον, εκτός από τον εαυτό του και το Κόμμα του. Να ρίξουμε την Διοίκηση, να ρίξουμε την Κυβέρνηση, να έρθουμε στα πράγματα, να κάνουμε τα δικά μας. Ας δούμε όμως τις περιπτώσεις, κατά τις οποίες αναφέρεται σε αμιγώς υπηρεσιακά προβλήματα. Πόσοι συμφωνούν με τις απόψεις του και πως διαπιστώνεται αυτό; Προηγήθηκε καμία συνέλευση; Αν ναι, πόσοι τάχθηκαν υπέρ της εισήγησης και τι ποσοστό αντιπροσωπεύουν, σε σχέση με τα εγγεγραμμένα μέλη; Αν από τα 2000 άτομα, ήταν παρόντα στην συνέλευση τα 80 και από αυτούς συμφώνησαν οι 60, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι υπόλοιποι συμφωνούν με την Διοίκηση;

Πρόβλημα δεν έχουν μόνο οι εργαζόμενοι, με την αυθαιρεσία των συνδικαλιστών, αλλά και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές με τους ομοίους τους. Συγκεκριμένα, με τους εκπροσώπους εργαζομένων στο Δ.Σ. του ΕΚΑΒ. Βοηθούσαν στην εκλογή τους, μέσω των παρατάξεων και μετά τους έχαναν. Καμία αναφορά, ούτε για τα θέματα που συζητήθηκαν στο Δ.Σ., ούτε για την στάση που αυτοί τήρησαν. Πολλές φορές μάλιστα, τους κατηγόρησαν για αντεργατικές θέσεις και εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών. Και πάνω σ' αυτό, έχω παράδειγμα.

Το 2010, μετά από πρότασή μας, ο τότε Αντιπρόεδρος του ΕΚΑΒ, εισηγήθηκε στο Δ.Σ. την πιλοτική λειτουργία μοτοσικλετών. Η απόφαση πάρθηκε κατά πλειοψηφία, με ένα μέλος να διαφωνεί. Ποιο ήταν αυτό το μέλος; Ο εκπρόσωπος των εργαζομένων. Σαν διασώστες, δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο, από έναν γνωστό αριβίστα, ο οποίος είχε αντιταχθεί ανοιχτά, σε κάθε προσπάθεια προόδου. Το πράγμα όμως έχει και συνέχεια. Ο διάδοχός του, υποσχέθηκε στο Σωματείο ότι θα κρατήσει εντελώς διαφορετική θέση και αφού συζητήσει τα θέματα, θα μεταφέρει στο Δ.Σ. τις θέσεις των εργαζομένων και όχι τις προσωπικές του, όπως έκανε ο προκάτοχος. Προσέγγισε μάλιστα τους μοτοσικλετιστές, δηλώνοντας ότι θα έχουν την στήριξή του. Λοιπόν, στο πρώτο Δ.Σ. που μπήκε θέμα το οποίο τους αφορούσε, ήταν ο μόνος που διατύπωσε αντιρρήσεις.

Ο συνδικαλισμός πεθαίνει και το βλέπουν όλοι, εργαζόμενοι και συνδικαλιστές. Δεν πεθαίνει επειδή το λέω εγώ, ή ο κος Αντιπρόεδρος, αλλά επειδή δεν συμβαδίζει με την εποχή. Επειδή επιμένουμε να τον κρατάμε στο 1980 με ενέσεις.

Η Κυβέρνηση (αυτή, ή οποιαδήποτε άλλη), σύντομα θα πάρει μέτρα για να περιορίσει την συνδικαλιστική αυθαιρεσία. Αυτό θα είναι τεράστια ήττα για το συνδικαλιστικό κίνημα και πρέπει να το προλάβουμε, κάνοντας την υπέρβαση και παίρνοντας μέτρα αυτοκάθαρσης και εκσυγχρονισμού.

Το πρώτο που πρέπει να αποφασιστεί, είναι οι συνελεύσεις να γίνονται εκτός ωραρίου. Να μετρήσουμε πόσοι είμαστε. Αν δεν είμαστε, να το κλείσουμε το μαγαζί και να ενημερώσουμε τους συναδέλφους, ότι στο εξής ο καθένας για πάρτη του.

Το δεύτερο σημαντικό, να αποφασίσουμε ότι κάθε κινητοποίηση, πρέπει να έχει την έγκριση του 50%+1, των εγγεγραμμένων μελών και όχι των παρόντων. Αν η συνέλευση δεν συγκεντρώνει την απαραίτητη πλειοψηφία για να πάρει αποφάσεις, να μην γίνεται καμία κινητοποίηση και ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.

Το ξέρω ότι οι προτάσεις μου τρομάζουν. Τι να κάνουμε, είμαι πάντα της άποψης, ότι καλύτερα να πεθάνεις μία φορά, παρά να πεθαίνεις κάθε μέρα!

Σιδηρόπουλος Κυριάκος

Τμήμα Μηχανών Ταχείας Ανταπόκρισης ΕΚΑΒ