Τόσα χρόνια επί ΣΥΡΙΖΑ, με υποχωρήσεις, υπερταμεία, οπισθοδρόμηση των θεσμών, προσπάθειες χειραγώγησης από τις νομενκλατούρες, τακτικές διαίρει και βασίλευε, ρεβανσισμούς, ανασφάλεια δικαίου, κομματισμό και απόλυτη ιδιοποίηση της κρατικής σφαίρας, δεν είδαμε μια μείζονα απεργία.
Τώρα, 2,5 μήνες διακυβέρνησης ΝΔ είδαμε... για τα εργασιακά.
Χωρίς φυσικά να ερωτηθούν οι εργαζόμενοι της χώρας ξεχωριστά και αδιαμεσολάβητα.
Σε μια εταιρική οικονομία λχ. της πολιτικής ελευθερίας όπως την δίδαξε ο ελληνικός κόσμος, θα όφειλε να συμβεί η παρουσία των εργαζομένων στην λήψη αποφάσεων των επιχειρήσεων.
Στην συντεχνιακή λογική την συγκαιρινή μας, παρά την τεράστια συμβολή των νέων τεχνολογιών που διευκολύνουν την συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων, ισχύουν οι ομοφωνίες των πατερναλιστικών αντιλήψεων και των εξεχόντων της πολιτικής κοινωνίας, καλουμένων ως "κοινωνία πολιτών" (civil society) τάχα, ενώ η πραγματική κοινωνία των πολιτών υφίσταται όταν συγκροτείται σε δήμο συλλογικά, για κάθε άνθρωπο, κάθε εργαζόμενο, κάθε πολίτη της χώρας, και όχι γι' αυτόν... χωρίς αυτόν.
Ενίοτε στο όνομα του "δημοκρατικού" συγκεντρωτισμού και της ομοφωνίας των οργάνων.
Αλλά με πρόσημο τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας πχ. μείωση μισθολογικού κόστους, ευκαιρίες εργασίας για τους εκτός των τειχών που αγνοεί ο "αριστερισμός" (τους outsiders), και δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης κάθε ανθρώπου δίχως να παραβιάζεται η ελευθερία του άλλου.
Και κυρίως, αξιώνοντάς τες ελεύθεροι άνθρωποι με θεσμική παρουσία και λόγο στα πράγματα που αφορούν καθένα χωριστά.
Και μην ακούσω για "δημοκρατικές ευαισθησίες" όταν κατά το παρελθόν οι απεργίες γίνονταν για να γίνουν και τελικά κατέληγαν σε τσίπουρα και ανιαρές εκβάσεις.
Ουδείς πείθεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου