Τρέχοντας και Πίνοντας.
Ο Ευρωπαϊκός Δρόμος προς το «Όραμα Μηδέν»;
Τα τελευταία χρόνια κάποιες φωνές ακούγονται στην Ευρώπη για το «Όραμα Μηδέν». Πολύ απασχολημένοι κυρίως με την «επίλυση» των οικονομικών προβλημάτων ή καλύτερα με την δημιουργία καινούργιων οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες μικρή σημασία δίνουν στον περιορισμό των τροχαίων συγκρούσεων και των θυμάτων τους.
Ενδεικτική γι αυτό είναι η παντελής έλλειψη προβληματισμού και ο αποκλεισμός από κάθε αρμοδιότητα πάνω στο θέμα, ιδιαίτερα στον τομέα της πρόληψης, των Ευρωπαϊκών Υπηρεσιών Υγείας, των αντίστοιχων εθνικών υπουργείων καθώς και του Ευρωπαίου Επιτρόπου Υγείας.
Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Θυμάτων Τροχαίων (FEVR) σαν φωνή των θυμάτων οφείλει να διατυπώσει καθαρά την αντίθεση της στην έλλειψη μιας σταθερής μακρόχρονης πολιτικής βασισμένης σε υπαρκτές εμπειρίες που θα οδηγούσαν σε ένα δραστικό περιορισμό των τροχαίων συγκρούσεων.
Είναι, δυστυχώς, η μόνη που μπορεί να το κάνει μια και είναι απόλυτα ανεξάρτητη από την αυτοκινητοβιομηχανία και αντιπροσωπεύει τα θύματα της οδικής ανασφάλειας και όχι επαγγελματίες της οδικής ασφάλειας.
Παράλληλα με τις δραστηριότητες που έχουμε μέχρι σήμερα, για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης, τα ζητήματα της Έρευνας και της Δικαιοσύνης και τις Μετά το Τροχαίο απαντήσεις των υπηρεσιών Υγείας, η FEVR οφείλει να ανοίξει δυναμικά το μέτωπο «Όραμα Μηδέν» και να αντιπαρατεθεί με τις ψευδεπίγραφες χρήσεις του όρου. Αν και τα μέλη της FEVR γνωρίζουν την συνολικότερη αντίληψη και τις πολιτικές που κωδικοποιούνται μ αυτές τις δυο λέξεις, αντίληψη που οδήγησε στη δραστική-διαρκή μείωση των τροχαίων συγκρούσεων στη Σουηδία εδώ και δεκαετίες και στην Βόρεια Αμερική εδώ και δύο χρόνια, η αντιπαράθεση μας πιστεύουμε πως θα πρέπει να ξεκινήσει από δύο συγκεκριμένα σημεία – κύριες αιτίες για τα περισσότερες θανατηφόρες συγκρούσεις στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Τρέχοντας
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2016 δεν υπάρχουν ενιαία ανώτατα όρια ταχύτητας (αυτοκινητόδρομοι) στις Ευρωπαϊκές χώρες. Τα όρια ταχύτητος είναι:
140 km/h: Βουλγαρία, Πολωνία
130 km/h: Αυστρία, Γαλλία, Δανία, Ελλάδα, Ιταλία, Ολλανδία, Κροατία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Ουγγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία, Γερμανία (συνιστώμενη – όχι υποχρεωτική, εκτός της Βάδης – Βυρτεμβέργης: 120 km/h –υποχρεωτική)
120 km/h: Βέλγιο, Ελβετία, Ιρλανδία, Ισπανία,Πορτογαλία, Φινλανδία
112 km/h: Ηνωμένο Βασίλειο
110 km/h: Εσθονία, Σουηδία
100 km/h: Κύπρος, Νορβηγία
90 km/h: Λετονία
80 km/h: Λιχτενστάιν (δεν υπάρχουν αυτοκινητόδρομοι), Μάλτα
Το τρέξιμο είναι ο υπ αριθμόν ένα φονιάς στους δρόμους. Σ αυτό συμφωνούν το Ευρωπαικο Συμβούλιο για την Ασφάλεια των Μεταφορών (ETSC), η Ευρωπαική Επιτροπή και βέβαια ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Εμείς δεν συμφωνούμε απλά, το βεβαιώνουμε με τις ζωές αυτών που χάσαμε. Η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων των οργανώσεων μας είναι θύματα παραβατών της ταχύτητας.
Μια μείωση κατά 5% της μέσης ταχύτητας θα οδηγούσε σε ένα περιορισμό των θανατηφόρων τροχαίων συγκρούσεων κατά 30% λέει ο Π.Ο.Υγείας (2016).
40% των οδηγών παραβιάζει τα όρια ταχύτητας στους Ευρωπαϊκούς δρόμους δήλωνε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (2014)
Λοιπόν για ποιο πράγμα μιλάμε; Ή για να το θέσουμε διαφορετικά, εμείς μιλάμε για το ίδιο πράγμα με τις Ευρωπαϊκές Αρχές; Μπορούμε να περιορίσουμε τις σοβαρές τροχαίες συγκρούσεις ή να μιλάμε με θράσος και υποκρισία για «Όραμα Μηδέν» χωρίς ένα κοινό Ευρωπαϊκό όριο ταχύτητος που θα επιτηρείται αυστηρά και θα προσεγγίζει αυτό που υπάρχει στη Σουηδία, και το Ηνωμένο Βασίλειο;
Η εβδομάδα οδικής ασφάλειας του ΟΗΕ το Μάιο του 2017 θα έχει σαν θέμα την ταχύτητα.
Νομίζουμε ότι θα πρέπει κάτι περισσότερο να πούμε από το να εκφράζουμε ευχές ενάντια στο τρέξιμο όπως θα κάνουν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και ο εξαιρετικός κος Todt- αρχετυπική φιγούρα της επιθετικής οδήγησης*.
Πίνοντας
Πρόσφατα μια νεαρή και πετυχημένη σύμφωνα με τα ΜΜΕ υπουργός της Σουηδίας παραιτήθηκε γιατί οδηγούσε πάνω στη γέφυρα που ενώνει την Δανία με την Σουηδία ξεπερνώντας το όριο αλκοόλ στο αίμα**. Το όριο ήταν 0.2gr/L μια και το αλκοτέστ έγινε στη Σουηδική πλευρά της γέφυρας. Αν είχε υποβληθεί σε αλκοτέστ στην Δανία απ όπου ξεκίνησε κανένα πρόβλημα δεν θα υπήρχε μια και εκεί το νόμιμο όριο είναι 0.5gr/L.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (2015) δεν υπάρχουν ενιαία ανώτατα όρια αλκοόλ στο αίμα στις Ευρωπαϊκές χώρες. Τα όρια είναι αυτά που υπάρχουν στον πίνακα:
Τι εμποδίζει να τεθούν κοινά, χαμηλά όρια αλκοόλ στο αίμα σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες; Το αλκοόλ δεν αποτελεί παράγοντα πρόκλησης σοβαρών τροχαίων συγκρούσεων; Ή η δράση του είναι διαφορετική από χώρα σε χώρα; Αν πράγματι δεν έχει επίπτωση στην οδήγηση ας σταματήσουμε να μιλάμε γι αυτό ή ας υιοθετήσουμε το όριο του 1.1gr/L το μεγαλύτερο που υπάρχει στον κόσμο, αυτό που υπάρχει στα νησιά Cayman τον παράδεισο της αυθαιρεσίας και του πλούτου.
Όλοι φυσικά γνωρίζουν ότι αυτές οι διαφοροποιήσεις είναι εκφράσεις σε κάποιο βαθμό της παράδοσης αλλά περισσότερο της πίεσης των lobbies της βιομηχανίας αλκοόλ. Αυτών των ίδιων που προσπαθούν με κάθε τρόπο να γίνουν χορηγοί στις συλλογικότητες που ασχολούνται με την Οδική Ασφάλεια.
Μπορούμε να μιλάμε σοβαρά για δραστικό περιορισμό των σοβαρών τροχαίων συγκρούσεων χωρίς ένα κοινό ευρωπαϊκό όριο για την συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα στα επίπεδα που το θέτει ή Σουηδία ή και μικρότερο όπως το έχουν θεσπίσει άλλες χώρες;
Δυστυχώς και σ αυτό το θέμα μόνο η FEVR μπορεί να πει την αλήθεια.
Όρθιοι και μόνοι μες στην φοβερή ερημία του πλήθους.
Θα πρέπει να διευκρινήσουμε δύο πράγματα:
α) Δεν έχουμε καμία διάθεση απομονωτισμού. Σαν Ομοσπονδία θα πρέπει να κατανοούμε πώς η δύναμη μας βρίσκεται στις εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες των νεκρών θυμάτων και στα εκατομμύρια των αναπήρων και τις οικογένειες τους που έχει παράξει η βιομηχανία του τροχαίου εγκλήματος στην Ευρώπη. Ο λόγος μας για να τους συγκινήσει και να τους κινητοποιήσει πρέπει να είναι απόλυτα καθαρός. Ευκαιριακές συμμαχίες με την μια ή την άλλη ομάδα επαγγελματιών της οδικής ασφάλειας που μιλάνε για τις ανθρώπινες ζωές θέτοντας στόχους περιορισμού τω θανάτων σε ποσοστά παρά μια κάποια πρόσκαιρη δημοσιότητα δεν έχουν καμιά αποτελεσματικότητα.
β) Θα έμοιαζε με ανέκδοτο, αν δεν είχε στοιχίσει τόσες ζωές και τόσο πόνο, ο ισχυρισμός των υπέρμαχων της αντίληψης πως ο δρόμος αποτελεί πεδίο ελευθερίας, αντίληψη που προωθείται από την αυτοκινητοβιομηχανία, και πως δεν μπορεί να θεσπίζονται όρια περιοριστικά της ελευθερίας για τους οδηγούς. Η ελευθερία του ενός δεν μπορεί να οδηγεί στο φόνο του άλλου. Ζήσαμε για δεκαετίες την νομιμοποίηση αυτής της κατάστασης την ασυδοσία στο δρόμο και την αμνήστευση των τροχαίων εγκλημάτων. Η οπτική των προτάσεων δεν έχει να κάνει με την καταστολή. Έχει να κάνει με την πρόληψη, την υπεράσπιση της ζωής και τα δικαιώματα των ευάλωτων χρηστών του οδικού δικτύου.
Καιρός να τελειώνουμε.
Και υπάρχει τρόπος.
Δεν θα ανακαλύψουμε την πυρίτιδα.
Το «Όραμα Μηδέν» αποτελεί σήμερα με βάση την παγκόσμια εμπειρία τη μόνη ρεαλιστική βάση για να ξεκινήσουμε. Αλλά δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο τρέχοντας και πίνοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου