Είναι κάποιες κλήσεις για βοήθεια στο ΕΚΑΒ που σου κόβουν την ανάσα από την ακρόαση τους και μόνο...
Όπως αυτή που έλαβε προ ημερών ένας γιατρός στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών και ειδικός συνεργάτης στις Ιατρικές Κινητές Μονάδες του ΕΚΑΒ, για μία μητέρα που ήταν αναίσθητη στο πάτωμα και έντρομα τα παιδιά της έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να κρατήσουν ζωντανή τη μανούλα τους.
«Πλησιάζω και τραβάω τα χέρια του μικρού που ακόμα της έκανε συμπιέσεις.
-Τι συμβαίνει εδώ; ρωτάω τα παιδιά.
-Η μητέρα μας έπεσε στο πάτωμα και δεν αναπνέει, μου απαντά το κορίτσι. Και είχε δίκιο. Ήταν άσφυγμη, απνοϊκή..» Η περιγραφή του κ. Παναγιωτόπουλου για το πώς τα παιδιά έσωσαν τη μητέρα τους που όπως αποδείχτηκε έκανε απόπειρα, σοκαριστική .
Διαβάστε αναλυτικά μία πραγματική ιστορία διάσωσης από το γιατρό που τιμά στο έπακρο το επάγγελμα του, για τις προσπάθειες των διασωστών αλλά κυρίως τους αληθινούς ήρωες της ζωής , τα παιδιά της 45χρονης , όπως ακριβώς την ανάρτησε ο κ. Παναγιωτόπουλος στην προσωπική του σελίδα στο Facebook .
"Γυναίκα 45 ετών χωρίς αισθήσεις, λίγο σύντομα σας παρακαλώ, αναφέρεται επείγον"
Η διαδικασία για μας γνωστή, εντοπισμός θέσης και άμεση αναχώρηση για το σημείο. Σε λιγότερο από 6 λεπτά δηλώνουμε την άφιξη μας. Πολυκατοικία χωρίς ανελκυστήρα, ανεβαίνουμε στον τέταρτο όροφο. Η πόρτα ανοικτή.
Όσα περιστατικά και αν έχεις δει στο δρόμο, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σε καθηλώνει και αυτή τη φορά η εικόνα με ανατρίχιασε.
Δυο παιδιά γύρω στα 12 να κάνουν ΚΑΡΠΑ στην μητέρα τους που κειτόταν αναίσθητη στο πάτωμα της κουζίνας.
Πλησιάζω και τραβάω τα χέρια του μικρού που ακόμα της έκανε συμπιέσεις.
-Τι συμβαίνει εδώ; ρωτάω τα παιδιά.
-Η μητέρα μας έπεσε στο πάτωμα και δεν αναπνέει, μου απαντά το κορίτσι. Και είχε δίκιο. Ήταν άσφυγμη, απνοϊκή.
-Ανακοπή φωνάζω στους διασώστες που βαριανάσεναν έχοντας σκαρφαλώσει 4 ορόφους...
Ο ένας ξεκινά τις συμπιέσεις, ο άλλος τοποθετεί το μόνιτορ και εγώ στα γόνατα ψάχνω για φλέβα.
-Ασυστολία!! φωνάζει ο διασώστης βλέποντας το μόνιτορ,
-Κάντε ΚΑΡΠΑ! απαντώ βάζοντας μια φλέβα στο χέρι της.
-Φέρτε ορό να συνδέσουμε και μια αδρεναλίνη γρήγορα.
Τα έμπειρα χέρια των διασωστών εκτελούν τις οδηγίες ταχύτατα.
-Έφυγε μια αμπούλα αδρεναλίνης, κρατήστε χρόνο.
Τα μικρά μας κοιτάζουν με δάκρυα στα μάτια αλλά δε μιλούν, δε βγάζουν ψίθυρο...
-Που είναι ο μπαμπάς σας; ρωτάω.
-Ο μπαμπάς έχει φύγει από το σπίτι εδώ και δυο χρόνια μου λένε με μία φωνή.
Ξεροκαταπίνω και ξαναρωτάω, έχετε κάποιον άλλο μαζί;
-Όχι μόνο οι τρεις μας.
-Η μαμά έχει κάποιο πρόβλημα υγείας;
-Ναι!, έχει ζάχαρο, κάνει ινσουλίνη κύριε, μου λέει η μικρή.
-Κάντε stick φωνάζω στο διασώστη τη στιγμή που ετοίμαζε το σετ διασωλήνωσης, παράλληλα με τον άλλον που συνέχιζε τις συμπιέσεις.
Μου δίνει το ζαχαρόμετρο και κοιτάω στην ένδειξη "Lo"
-Υπογλυκαιμία είναι! λέω ενθουσιασμένος, ετοιμάστε δύο αμπούλες calorose!
Σε δευτερόλεπτα μια εικοσάρα σύριγγα σπρώχνει το πολύτιμο διάλυμα στη φλέβα.
-Σε πέντε λεπτά νέο δείγμα! Φέρτε ορρό Dextrose.
Διασωληνώνουμε και συνεχίζουμε ανάνηψη με την ελπίδα πως η αναστροφή της υπογλυκαιμίας θα δώσει ζωή στη γυναίκα
-Γιατρέ πάλι "Lo''
-Δώσε άλλες τέσσερις calorose!
Μετά από πέντε λεπτά νέο δείγμα, πάλι "Lo"
-Δώσε 4 αμπούλες με τη μία!
-Τι ινσουλίνη έκανε η μαμά γλυκειά μου; ρωτάω τη μικρή, η οποία μου δείχνει το τραπέζι της κουζίνας
Το μάτι μου πέφτει πάνω δε δύο φύσιγγες ινσουλίνης που είχαν και οι δύο βελόνα πάνω τους. Σηκώνομαι και τις πιάνω στα χέρια διαπιστώνοντας πως είναι άδειες....
-Απόπειρα....σιγοψιθυρίζω
-Τι είπες γιατρέ; μου λέει ο διασώστης που έκανε συμπιέσεις
-Απόπειρα!!! φωνάζω, έκανε απόπειρα με ινσουλίνη....
-Διάολε!
-Δώσε και άλλες calorose!
-Δεν έχουμε άλλες! 10 έχει το ασθενοφόρο!
-Σκατά! Κατέβα κάτω και ψάξε για ορρό γλυκόζης, κάλεσε ενισχύσεις να μας φέρουν ορρούς, δεν μπορούμε να την κατεβάσουμε έτσι!
Κάνω εγώ συμπιέσεις και στέλνω το διασώστη στην κουζίνα.
-Κόψε ένα ορρό νορμάλ και ρίξε μέσα 10 κουταλάκια κρυσταλλική ζάχαρη, ανακάτεψε το όσο μπορείς, αν χρειαστεί θα το δώσουμε με φίλτρο μετάγγισης!
Τα μάτια της ανοικτά, δεν είχε μυδριάσει, απο πάνω της έκανα συμπιέσεις,
"Διάολε, δε θα μου πεθάνεις, όχι έτσι, όχι μπροστά στα παιδιά" σιγοψιθύριζα στον εαυτό μου.
-Γιατρέ, βρήκα ένα Dextroze 35% 500ml στο ασθενοφόρο!
-Σύνδεσε το γρήγορα! Βάλτο στο full!
-Έχω απορροφηθεί κάνοντας συμπιέσεις ενώ χιλιάδες σκέψεις τρέχουν στο μυαλό μου. Ο διασώστης μου σφίγγει το μπράτσο.
-Ανάλυση ρυθμού!
Σηκώνω τα χέρια πλεγμένα και κοιτάμε στο μόνιτορ
-Αδρή κοιλιακη! Φόρτισε 360 τώρα!
Παίρνω τα pads ενώ ο απινιδωτής σφύριζε σαν τρελός, λίγο τζελ και δίνω το ρεύμα.
Η μαρμαρρυγή μεταπίπτει σε φλεβόκομβο...
Συνεχίζω συμπιέσεις
-Ετοιμάστε ένα λέβο να φύγουμε!
Τη βάζουμε στο scoop, κατεβαίνουμε με δυσκολία
Κάτω μας περιμένει ομάδα ΔΙΑΣ και μας ανοίγει δρόμο.
Την άλλη στιγμή μπαίνουμε στα ΤΕΠ
Ανεβείτε στη ΜΕΘ λέει ο αναισθησιολόγος.
Παραδίδουμε και επιστρέφουμε στο ασθενοφόρο. Αμίλητοι, για περίπου δύο ώρες δε μιλούσαμε καθόλου.
Το βράδυ πάμε ένα άλλο περιστατικό στο νοσοκομείο.
-Πως είναι η απόπειρα; ρωτάω την Προϊσταμένη
-Έκανε αξονική και την αποσωλήνωσαν. Ανέβα να τη δεις
Ανεβαίνω στη ΜΕΘ.
Πάω κοντά της. Με κοιτάει.
-Γιατί το έκανες αυτό; της λέω με αυστηρότητα.
-Εσύ με έσωσες; με ρωτά
-Τα παιδιά σου σε έσωσαν, για αυτά τα παιδιά σήκω και πάλεψε!
Από τις "Αναμνήσεις ενός γιατρού του δρόμου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου