Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την αποφράδα 12η Δεκεμβρίου του 2012, οπότε και είχε σημειωθεί στον ΒΟΑΚ, στο ύψος της Αγίας Πελαγίας Ηρακλείου, το τραγικό δυστύχημα κατά το οποίο είχαν χάσει τη ζωή τους τα στελέχη του ΕΚΑΒ Δημήτρης Βουρβαχάκης και Βαγγέλης Κελαράκης. Στο σημείο του τραγικού δυστυχήματος, όπου υπάρχει το μνημείο προς τιμήν τους, τελέστηκε σήμερα Πέμπτη (12/12) τρισάγιο για τους δύο ΕΚΑΒίτες που έφυγαν ξαφνικά και άδικα από τη ζωή με τραγικό τρόπο, με τη συγκίνηση να είναι έκδηλη.
Τραγική σύμπτωση; Σήμερα συμπληρώνονται 12 χρόνια από το δυστύχημα που έγινε στις 12 Δεκέμβρη του 2012, με το τρισάγιο να τελείται στις 12 μ.μ.
Παρά το ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το φρικτό δυστύχημα, η σημερινή ημέρα έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη τόσο της τοπικής κοινωνίας της Κρήτης, όσο και του προσωπικού του ΕΚΑΒ σε πανελλαδικό επίπεδο.
Το χρονικό της τραγωδίας
Το τραγικό συμβάν έλαβε χώρα περίπου 20 λεπτά πριν τις 9 το πρωί της 12ης Δεκεμβρίου του 2012. Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, το οποίο οδηγούσε ο Νίκος Μυρωδιάς, με συνεπιβάτες τους Βουρβαχάκη και Κελαράκη, κατευθυνόταν προς το Ρέθυμνο, όπου οι τελευταίοι επρόκειτο να παρευρεθούν σε εκπαιδευτικό σεμινάριο.
Στο ύψος της Αγίας Πελαγίας, το ασθενοφόρο συγκρούστηκε με ένα φορτηγάκι που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Νίκος Μυρωδιάς στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του, καθώς ο Δημήτρης Βουρβαχάκης τον έσπρωξε έξω από το όχημα, την ύστατη στιγμή... Όπως είχε πει αρκετό καιρό μετά το δυστύχημα ο ίδιος ο Μυρωδιάς, ο Βουρβαχάκης έκανε μέχρι και την τελευταία του ανάσα αυτό που έκανε όλη του τη ζωή: να σώζει ανθρώπινες ζωές!
Διερχόμενοι οδηγοί που είχαν σταματήσει για να βοηθήσουν τους τρεις εγκλωβισμένους στο ασθενοφόρο κατάφεραν να τραβήξουν τον Μυρωδιά και να τον απομακρύνουν από το σημείο. Ελάχιστες στιγμές αργότερα, άρχισαν να εκρήγνυνται φιάλες οξυγόνου που βρίσκονταν μέσα στο όχημα, με αποτέλεσμα αυτό να τυλιχθεί στις φλόγες.
Ως αποτέλεσμα, τόσο ο Δημήτρης Βουρβαχάκης, όσο και ο Βαγγέλης Κελαράκης βρήκαν φρικτό θάνατο, καθώς απανθρακώθηκαν. Οι στιγμές που ακολούθησαν θύμιζαν αρχαίο δράμα: Συνάδελφοι των δύο ανδρών δεν άντεξαν στο θέαμα του καμένου ασθενοφόρου και, γνωρίζοντας ότι στο εσωτερικό του βρίσκονταν τα άψυχα κορμιά των φίλων τους, είτε ξεσπούσαν συγκλονισμένοι σε λυγμούς, είτε λιποθυμούσαν.
Ο μοναδικός επιζών: «Καιγόμασταν για ένα λεπτό, ωστόσο μου φάνηκε τότε σαν αιώνας»
Ο Νίκος Μυρωδιάς, ο οποίος ήταν ο μοναδικός επιζών από το δυστύχημα, είχε μιλήσει πριν από λίγα χρόνια στην ΚΡΗΤΗ TV και τη δημοσιογράφο Έλλη Κοκάλη για τις τραγικές στιγμές που βίωσε εκείνη την αποφράδα ημέρα, και οι οποίες θα τον συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ζωής του.
«Κατάφερα και πιάστηκα από το σπασμένο τζάμι και τραβήχτηκα λίγο προς τα έξω. Τότε μπόρεσα να δω τι γίνεται: Ο κόσμος, αντί να έρχεται προς το ασθενοφόρο, απομακρυνόταν... Εκεί είπα από μέσα μου “η ζωή εδώ τελειώνει”», ανέφερε αρχικά ο οδηγός του ασθενοφόρου όπου επέβαιναν ο γιατρός, εκπαιδευτής και διευθυντής του ΕΚΑΒ Κρήτης Δημήτρης Βουρβαχάκης και ο πρόεδρος του εργαζομένων του ΕΚΑΒ, διασώστης και εκπαιδευτής Βαγγέλης Κελαράκης.
«Καιγόμασταν για ένα λεπτό. Ωστόσο, μου φάνηκε τότε σαν αιώνας (...). Για μένα οι στιγμές αυτές είναι καθημερινότητα. Δεν περνά μια μέρα χωρίς να μιλήσω για τον Δημήτρη και τον Βαγγέλη. Δεν υπάρχει μια μέρα που να μη θυμηθώ τις εικόνες και τις τραγικές φωνές που μου φώναζαν να βγω έξω από το ασθενοφόρο. Όσα χρόνια και να περάσουν, δε θα τα ξεχάσω ποτέ», ανέφερε πριν από μερικά χρόνια στην “ΚΡΗΤΗ TV” ο κ. Μυρωδιάς, ο οποίος είχε πει τότε ότι εύχεται να μη ζήσει ποτέ κανείς άνθρωπος εκείνο που έζησε ο ίδιος: «Την κατάσταση που βίωσα εύχομαι να μην τη ζήσει, ή και να τη δει απλά, κανείς άνθρωπος».
Ερωτηθείς για το πώς βίωσε τις τελευταίες στιγμές των φίλων του, όταν κι ο ίδιος είχε πιστέψει ότι θα πεθάνει, ο Νίκος Μυρωδιάς μάς είπε ότι θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα του η φωνή του Δημήτρη Βουρβαχάκη να του λέει να βγει από το ασθενοφόρο.
«Ο Δημήτρης με έσπρωχνε προς τα έξω. Εγώ δεν μπορούσα να βγω γιατί ήμουν εγκλωβισμένος στο κάθισμά μου. Την ίδια ώρα, το ασθενοφόρο είχε τουμπάρει και 90 λίτρα βενζίνης φλέγονταν! Κατάφερα κι έφτασα το σπασμένο τζάμι και τραβήχτηκα λίγο προς τα έξω. Τότε μπόρεσα να δω τι γίνεται: Ο κόσμος, αντί να έρχεται προς το ασθενοφόρο, απομακρυνόταν... Εκεί είπα από μέσα μου “η ζωή εδώ τελειώνει”. Ο Μανόλης (σ.σ. αναφέρεται στον άνθρωπο που τον έσωσε, τραβώντας τον έξω από το όχημα) ήταν χειροδύναμος. Με τράβηξε με δύναμη δύο φορές, ενώ την ώρα εκείνη καίγονταν και τα δικά του χέρια, και τελικά βγήκα».
«Έπρεπε να φύγω κι εγώ μαζί τους... Γιατί να φύγουν αυτοί και να μη φύγω κι εγώ;», αναρωτιέται ο κ. Μυρωδιάς, προσθέτοντας ότι θα έπρεπε να φύγουν από τη ζωή κι οι τρεις μαζί.
«Γιατί να χαθούν αυτοί οι δύο άνθρωποι, που έσωζαν ζωές με τις γνώσεις τους; Έπρεπε να ζουν για να συνεχίζουν να σώζουν τους συνανθρώπους μας που χάνονται καθημερινά στους δρόμους της Κρήτης. Εγώ τι προσφέρω;».
Σημειώνεται ότι ο Νίκος Μυρωδιάς μίλησε και για το αν ήταν δυνατό να έχουν σωθεί οι δύο φίλοι του. «Εάν δεν ήμουν εγώ εγκλωβισμένος, θα μπορούσαν να σωθούν. Ωστόσο, η μόνη δυνατότητα διαφυγής ήταν από το σημείο που βρισκόμουν εγώ. Εγώ όμως είχα εγκλωβιστεί και δεν μπορούσαν να περάσουν», ανέφερε τότε ο Νίκος Μυρωδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου