Επιστολή ΕΚΑΒίτη προς Μητσοτάκη: Γιατί δεν εντασσόμαστε στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα;

 

Ένας διασώστης του ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, ως μια ύστατη προσπάθεια για να ενταχθεί το επάγγελμα των διασωστών στη λίστα των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

Ο Χρήστος Δημητριάδης εργάζεται στο ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης ως διασώστης 25 χρόνια. Τα τελευταία 11 από αυτά βρίσκεται στο τμήμα των μοτοσικλετιστών του ΕΚΑΒ.

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή του δικυκλιστή του ΕΚΑΒ Χρήστου Δημητριάδη:

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Αν υπάρχει μια επαγγελματική κατηγορία που ενσαρκώνει την έννοια της “πρώτης γραμμής”, αυτή είναι οι διασώστες του ΕΚΑΒ. Κύριε Πρωθυπουργέ, είμαστε άνθρωποι που εργάζονται κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, σε κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, από τα στενά μιας μεγαλούπολης μέχρι το πιο απομονωμένο χωριό. Κι όμως, παρά την αυταπάρνηση, την έκθεσή τους στον κίνδυνο και την ψυχική φθορά που υφίστανται καθημερινά, παραμένουν εκτός του πλαισίου των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων.

Γιατί κύριε Πρωθυπουργέ; Το επάγγελμα του διασώστη δεν είναι δουλειά. Είναι αποστολή. Και είναι επικίνδυνη. Τροχαία δυστυχήματα, καρδιακά επεισόδια, διαφόρων ειδών τραυματισμοί, πυρκαγιές, φυσικές καταστροφές, διακομιδές νεογνών βρεφών παιδιών ενηλίκων, περιστατικά βίας, ακόμα και θάνατοι. Οι διασώστες έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον πόνο, την αγωνία, τον θάνατο.

Συχνά πρώτοι στον τόπο του συμβάντος – συχνά χωρίς καμία διασφάλιση της δικής τους ασφάλειας.

Κύριε Πρωθυπουργέ, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουν δεχτεί επιθέσεις, έχουν τραυματιστεί, ή έχουν εκτεθεί σε βιολογικούς και λοιμώδεις παράγοντες. Η πανδημία, (τρανταχτό παράδειγμα) φώτισε με τον πιο ωμό τρόπο αυτή την πραγματικότητα: διασώστες που εργάστηκαν μέρα – νύχτα, που νόσησαν, που άφησαν την προσωπική τους ζωή στην άκρη, για να κρατηθεί όρθιο ένα σύστημα Υγείας που κλυδωνιζόταν. Κι όμως, και μετά την πανδημία, ξεχάστηκαν. Ψυχική φθορά που κανείς δεν μετρά δεν εισακούει δεν εκτιμά δεν κατανοεί.

Κύριε Πρωθυπουργέ, τι σημαίνει να πας πρώτος σε ένα τροχαίο με νεκρούς; Να κρατάς στα χέρια σου ένα παιδί που χαροπαλεύει; Να είσαι εσύ το πρώτο και το τελευταίο πρόσωπο που βλέπει ένας άνθρωπος πριν πεθάνει; Όλα αυτά δεν φεύγουν. Δεν ξεχνιούνται. Ο διασώστης δεν «αποσυνδέεται» όταν τελειώσει η βάρδιά του. Ζει με εικόνες και καταστάσεις που συσσωρεύονται και τελικά ψυχικά τον εξουθενώνουν.

Κύριε Πρωθυπουργέ, κι όμως, το κράτος λειτουργεί σαν να μην τα γνωρίζει αυτά. Σαν να είναι οι διασώστες οδηγοί ασθενοφόρων μόνο και τίποτε άλλο. Αδικία ή υποτίμηση; Η κραυγαλέα ανισότητα με άλλους κλάδους.

Κύριε Πρωθυπουργέ, δεν είναι λίγοι οι επαγγελματίες στο Δημόσιο που έχουν ενταχθεί στα ΒΑΕ με λιγότερες ευθύνες, λιγότερη πίεση και λιγότερη έκθεση. Από νοσηλευτές μέχρι τεχνικούς υπηρεσιών.

Και πολύ σωστά. Όμως οι διασώστες του ΕΚΑΒ γιατί όχι; Γιατί αυτή η διαρκής υποβάθμιση; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αναγνωριστεί ότι το επάγγελμα αυτό κυριολεκτικά φθείρει τον άνθρωπο που το υπηρετεί; Αν δεν αξίζουν αυτοί ένταξη στα ΒΑΕ, τότε ποιος την αξίζει;

Κύριε Πρωθυπουργέ, το κράτος οφείλει να αποφασίσει αν θα τιμήσει ουσιαστικά (και όχι στα λόγια) ή θα συνεχίσει να ξεχνά. Αυτό που ζητούν οι διασώστες δεν είναι προνόμιο. Είναι δικαίωμα. Είναι αυτονόητη αναγνώριση ενός λειτουργήματος που δεν μπορεί να εξασκείται μέχρι τα 67 ή τα 70. Είναι στοιχειώδης ανταπόδοση της προσφοράς τους στην κοινωνία. Είναι ένα μέτρο που έχει αργήσει να γίνει εδώ πολλές δεκαετίες. Κάθε μέρα καθυστέρησης είναι μία ακόμα προσβολή για αυτούς που σώζουν ζωές. Και κάθε πολιτικός που συνεχίζει να σιωπά ή να μην “το εξετάζει” καν είναι συνένοχος σε αυτήν την αδικία.

Κύριε Πρωθυπουργέ, περιμένουμε την εύλογη αναφορά σας στο ΕΚΑΒ για την θετική σας απόφαση στον να ενταχθούν στα ΒΑΕ οι εργαζόμενοι του στην διάλεξη σας στην Δ.Ε.Θ και εκεί θα φανεί το πραγματικό δίκαιο έργο που επιτελείται στον εργασιακό τομέα και θέλετε να παρουσιάσετε στον Ελληνικό λαό.

Εάν έχω έστω και 1% πιθανότητα στο να ενημερωθείτε για αυτήν μου την επιστολή θα ήμουν ευγνώμων (και εγώ αλλά και όλοι οι συνάδελφοι μου) τουλάχιστον ότι την διαβάσατε και ίσως μας δείτε όπως τελικά αξίζει να μας βλέπετε. Όχι σαν ΗΡΩΕΣ αλλά σαν τον μοναδικό και κύριο πυλώνα της προνοσοκομειακής φροντίδας και αντιμετώπισης στο επείγον περιστατικό στην χώρα μας και φυσικά στο Ε.Σ.Υ με ότι αυτό συνεπάγεται για όλους εμάς.

Σας ευχαριστώ.

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Δικυκλιστής Διασώστης ΕΚΑΒ 2

thestival.gr